საბაზისო წლად ითვლება ამოსავალი წელიწადი, რომელთან შედარებითაც СО2–ს გამოფრქვევა უნდა შემცირდეს 2020 წლის ბოლოსთვის. ამდენად, 2020 წლისთვის ემისიის მოცულობის შემცირება 2020 წელს ფასდება საბაზისო წლის გამოფრქვევების მაჩვენებლებთან შედარებით.
SEAP სახელმძღვანელოში ევროპის ქვეყნებისთვის გაცემული რეკომენდაციებისგან განსხვავებით (სადაც ძირითადად 1990 წლი ითვლება საბაზისო წლად), ხელმომსერებს აღმოსავლეთ პარტნიორობის ქვეყნებიდან რეკომენდაცია ეძლევათ ამოირჩიონ რაც შეიძლება გვიანი წელი (არა 2000 წლამდე), რომელიც ყველაზე კარგად ასახავს არსებულ ეკონომიკურ სიტუაციას და რომლის შესახებაც სანდო სტატისტიკური მონაცემები მოიპოვება.
ამის მთავარ მიზეზს წარმოადგენს ის, რომ აღმოსავლეთ პარტნიორობის ქვეყნების ადგილობრივი სახელისუფლებო ორგანოები ხშირად აწყდებიან პრობლემებს სანდო სტატისტიკური მონაცემების მოპოვებაში 1990 წლის საბაზისო ინვენტარიზაციის შესადგენად.
კიდევ ერთი მიზეზი იმისა, რომ ევროპის ქვეყნებისთვის მისაღები საბაზისო წელი ეტალონად ვერ გამოდგება არის ის, რომ ქალაქებს, რომელთაც SEAP/SECAP–ში მრეწველობის დარგების ჩართვა უნდათ ამას ვერ გააკეთებენ, რადგან პოსტსაბჭოური ქვეყნების უეტესობა 90–ან წლებში ეკონომიკურ კრიზისს განიცდიდა, რის გამოც ინდუსტრიალიზაციის მაშინდელი დონე ვერ შეესაბამება დღევანდელს.
ადგილობრივი ხელისუფლების ზოგიერთი ორგანო, აქცევს რა ყურადღებას, სხვა ფაქტებთან ერთად იმ ფაქტსაც, რომ 2020 წელი კარს არის მომდგარი, და შესაბამისად დროის არასაკმარისი მონაკვეთია დარჩენილი CO2 ემისიის შემცირეების ზომების მისაღებად, ისახავს ემისიის შემცირების უფრო ხანგრძლივ პერიოდს (მაგალითად 2030 წლამდე). ამ შემთხვევაში მათ უნდა დაისახონ შუალედური მიზნები 2020 წლისათვის, რათა შესაძლებელი იყოს სხვა ხელმომწერებთან შედარება.
